هووووف

.

.

.میدونید بدبختی مملکت ما و سیستم آموزشی ما چیه؟

اینه که در نهایت ی آدم شصت و خورده ای ساله هنوز به درجه از فهم و شعور نرسیده که اگر از دست کسی ناراحته یا باهاش مشکلی داره بیاد بشینه و باهاش دوستانه و با استدلال حرف بزنه. حرفای طرف مقابلش رو گوش کنه و مشکلش رو باهاش حل کنه نه این که مثل بجه های شیش هفت ساله با قهر و بی محلی و فشار سعی در مجبور کردن طرف مقابل برای قبول حرفش کنه.

انقدر به درجه ای از بلوغ نرسیده که هنوز از ابزار فشار استفاده می کنه و سعی در مجبور کردن طرف داره . بدون این که برای فکر و نظر و عقیده ی طرف مقابل احترام قائل باشه. یه آدم دیکتاتور زور گو که فکر می کنه همیشه بهترین فکر مال اونه و دیگرون مشتی احمق نادون بیشتر نیستند.

این محصول این سیستم و مملکته. آدمی که بدون هیچ حیا و شرم و خجالتی توی روی طرف داد بزنه بگه احمق.

این آدم فاقد کوچک ترین مقدری از شعور، ادراک و فهم متسفانه خودشون رو فردی محق و صاحب رای برای تصمیم گیری برای زندگی و آینده ی مردم میدونن.

پی نوشت: تصمیم گرفتم قوی باشم و تموم کنم این غم نامه رو. خدا کمکم کنه.